O książce: rok / Pewien dobry staruszek miał plan, nie, nie taki, BYŁ PLAN. A potem jedna marionetka spóźniła się... na własną śmierć. I tak plan stopniowo rozpada się jak domek z kart, a ptak starca Oblomingo jaśnieje... Narracja płynnie przesuwa się poza kanon, las, step, pole, przecinając się z Dumasem. Autorska arbitralność na koniu. Jeśli to możliwe, piszę w stylu lekkiej powieści. PS: Mój Potter tak naprawdę nie jest Potterem, ale dowiesz się, kim jest pod koniec siódmej księgi.